HAMPIR seharian Bang Jali ngayab keliling kampung nyari burung perkututnya yang mabur entah ke mana. Seperti Basuki di sinetron Si Doel Anak Sekolahan, Bang Jali manggil-manggil Si Jantuk, nama burungnya, sembari bersiul-siul menirukan suara perkutut. Namun, yang dicari kagak kunjung ditemukan.
“Nyari apaan si, Li?” Bang Matnur basa-basi.
“Mata lu kotok? Lu kagak liat ni gua néngténg apaan?” Bang Jali mendelik sembari memperlihatkan kandang burung perkutut.
Bang Matnur nyengir-nyengir.
“Setau gué ni, Li. Burung perkutut mah kalo udar mabur kagak bakalan bisa ditangkep lagi. Lu kira kutilang yang kalo lepas kagak lari ke mana-mana?”
“‘Ntu gua juga paham, Mat. Tapi pan kagak ada salahnya gua coba nyari. Siapa tau masih rejeki gua. Kalo masih rejeki pan pasti kagak ke mana-mana…” Bang Jali rada nyolot.
“Emang tuh Si Jantuk burung mahal, Li? Elu kaya’nya imprih banget?”
“Lu mendingan kagak usah banyak tanya dah kalo kagak ngarti burung, Mat,” Bang Jali nahan dongkol. “Burung gua tu istimewa banget. Suara depan oké, suara tengah maknyos, yang sedikit kurang bagus cuman suara ujung. Ngarti kagak lu?”
“Harganya?”
“Yang pasti, elu mah kagak bakalan mampu beli dah…”
“Berapa émangnya?”
“Gua belinya aja dua jutaan…”
“Bujug. Mahal banget, Li. Kalo gua mah punya duit segitu mendingan gua beliin kulkas atawa tipi…”
“Makanya. Jadi, pantes pan kalo gua cari?” Setelah berkata begitu, Bang Jali pun ngeléos ninggalin Matnur yang masih terbengong-bengong.
Namun, sampai hari jelang magrib dan matahari hampir istirahat di ufuk barat, Bang Jali tetap tak berhasil menemukan Si Jantuk. Dengan langkah gontai dan kedua bibir pegal bahna terus-terusan bersiul memanggil perkututnya, Bang Jali pun pulang. “Bésok gua cari lagi dah,” Bang Jali ngebatin.
Sampai di rumah, Mpok Minah menyambut lakinya dengan wajah basah sehabis berwuduk untuk siap-siap shalat magrib.
“Létoy amat romannya, Bang?”
“Ya iyalah.”
“Kagak ketemu Si Jantuk burung abang?”
“Kagak.”
“Mengkanya laén waktu abang kudu ati-ati. Punya burung tinggal semata wayang aja sampé lepas….”
“Ya ‘ntu namanya lagi apes…”
Mpok Minah masuk ke pangkéng untuk shalat magrib. Biar kata rumahnya deket dengan masjid, Mpok Minah tak pernah shalat di mesjid. Mpok Minah selalu ingat pesan Nabi Muhammad SAW, buat perempuan, lebih afdol shalat di rumah ketimbang di mesjid.
“Bang!” teriak Mpok Minah dari dalem pangkéng.
“Apa?”
“Burung nyang atu lagi jangan sampé lepas yé!”
“Burung nyang mana?”
“Burung nyang ‘ntu…”
“Makdirabik lu! Lagi mo sholat aja masih ngeres! Kalo burung nyang ‘ntu pan nyantél. Mana bisa lepas…” ***
Kamus:
Ngayab: melayap, berkeliling; Néngténg: menenteng; Rada: agak; Imprih: bingung; Ngeléos: melengos, meninggalkan; Bahna: karena; Mengkanya: makanya; Pangkéng: kamar;